Hayat hep bir bekleyiş hali. Her dönem apayrı şeyleri bekleyip, duruyoruz. Beklediklerimiz gerçek olsun diye zaman hızla akıp, geçsin istiyoruz. Zaman geçsin diye beklerken, ömürden yiyoruz, farkında değiliz.
 Zaman hızla geçiyor oysaki. Üzüldüklerimiz, hayal ettiklerimiz, hayal kırıklıklarımız, yaşadığımız ortamlar, öyle çok şey değişiyor ki.. Değişmeyen tek şey kalıyor belki de. Hepimizin hayatında olduğu gibi, bekleyiş hali.. Beklediklerimiz değişmiş, beklentilerimiz de.. Belki olmuş mutluluğu yaşamışız zirvede. Belki pes edip, yeni yollara sapmışız. Ama hiç bir zaman bitmemiş bu bekleyiş hallerimiz. Zaman değişmiş, insanlar değişmiş, mekanlar değişmiş. Ama eylem hiç değişmemiş. Değişmeyecek de..
 Lise yıllarında üniversite sınavının bitmesini beklemiş, üniversitede ah şu okul bir bitse demiş, okul bitip, iş arama sürecinde bu süreç artık sonlansa keşke demişiz. İş bulmuş, sevdiğimiz adamla evleneceğimiz günü beklemişiz. O günler gelmiş, şu hazırlık süreci son bulsa artık demişiz. Evlenmiş, ah şimdi bir de anne olsam demişiz. Evimizi kurduk ama bize ait bir ev alsak mı artık demişiz. Çocuk olsa ilk 6 ay geçse de rahat etsek, ah yürüse artık diye beklemişiz. Büyümüş, yürümüş, konuşmuş, okula başlasa artık demişiz. Çok sevdiğimiz işlerimiz artık beklentilerimizi karşılamamaya başlamış, yeni bir işe geçişi beklemişiz. Onlar da olmuş tek tek sırayla, bazen sırasız, bazen daha uzun soluklu. Emekli olmayı, çocukları evlendirmeyi, ah şu dertler bir bitse de bir sahil kasabasına yerleşeceğim'i beklemişiz. Beklemiş de beklemişiz. Biz yaşamak istediklerimiz olsun diye zamanın su misali akmasını beklerken, ömürden yediğimizi hiç bilmezmiş gibi beklemişiz.