Bu aralar çocukluğuma fazla takılıp,duruyorum nedense.Zaman bol olduğundan ana sayfada en aşağı iner gibi iniyorum geçmişe.Güzel zamanlar ama değil mi,o zamanlar.Aksini söyleyen yoktur herhalde.O zamanlardaki hüzün,üzüntü bile şimdilerde yüzünü güldürebiliyor insanın.İşte öylesine masum zamanlar.

Nereden geldim ben buralara böyle.Yazma sevdamdan girmek istemiştim halbuki.İşte ilkokul zamanlarımda başladı yazmaya merakım.O zamanlar şiire ilgim vardı.Hepimiz geçmişizdir o zamanlardan.İlk şiirimi 5. sınıfta yazdığımı anımsıyorum,tebessüm ekliyorum yüzümün kıyısına.

Zaman geçtikçe aşk şiirleri doldurmaya başladı,süslü püslü şiir defterimi.Edebiyata ilgim arttı o zamanlar.Edebiyat öğretmeni olma isteğimle birlikte.

Orta okul yıllarımda bir şiirin başını söylemeye başladın mı devamını ezberden okur,hangi şair,neler yazmıştır şakırdım.

Zaman geçtikçe yazdıklarımın şiir olmadığını düşünüp,tek tek yırtıp atmışım.Bir kaç tane kalmış sonradan bulduğum.Nasıl pişmanım attıklarıma.Ne güzel anılarmış aslında.Keşke dursalarmış bir köşede.

Bir meşhur şiirim vardı.7. sınıfta yazdığımı hatırlıyorum.Dün gibi aklımda.Paylaşmak istedim sizlerle de.Gülümseyelim biraz diye.Belki sizin de vardır yıllar önce yazılıp da şimdi okunup,yüzünüzü güldürecek.

Haydi o zaman gelsin şiirim :)

Papatya

Üç papatyam var,

Duruyor vazomda.

Hatırlarım onların hikayesini hala.

Seni sevdiğim gün koparmıştım onları.

Biri ben,biri sen.

Biri umudum diye.

Benimki soldu,

Sevginden yoksunum diye.

Seninki soldu,

Bana zulmettin diye.

Umudum tükenmedi hala.

Solmadı papatya.

Tek umudum o,

İstersen sor ona da.

                                 Dilek İLHAN-2003