Hep bir koşturmaca hali hayat.Zaman kaçtıkça adeta biz kovalıyoruz peşi sıra.Bir an bile duraklamaya kalksak geride kalıyoruz,geç kalıyoruz,yetişemiyoruz.Zor olan yakalayabilmek hayatı.

Doğduğumuz andan itibaren başlıyor yetişme çabaları.Zamanında olabilme,zamanı yakalayabilme,olması gerektiği an olması gerektiği gibi olabilme..

Koşar gibi yaşıyoruz hayatı..Çocukluğunda çocuk olabildiğini anlayamadan,gençliğin en güzel anlarını iliklerinde hissedemeden.Hep bir dayatma hali üzerimizde.Okullar,ödevler,sınavlar,lise,üniversite,iş,dil,eğitim,evlilik,çocuk dünyaya getirme,kariyer derken uzayıp gidiyor listeler.Olması gerektiği zaman,olması gerektiği gibi..Özgünlük yok,seçim hakkı yok.Yalnızca yetişme hali,koşar ayak her daim.

Hayatın bu koşturmacasına bir de günlük hayatın koşturması eklenince saatler yetmez oluyor adeta.Hükmü yok gündeki 24 saat/1440 dakikanın.

Büyük şehir ise bir de hayat sürülen yer.O zaman koşturmaca daha da büyüyor.İstanbul bir insan olsaydı eğer,yürümezdi o.'İstanbul yürümez,koşar' hep söylerim.İstanbullu da peşi sıra koşar şehrinin ardından.

Sabahları yürümekten öte koşar adım giden insanlar doldurur sokakları.Hep bir yerlere yetişme çabaları barındırır benlikler.Hem hayatın olması gerekenlerine yetişebilme,hem rutin hayatın planlı haline yetişebilme.Yaşam bunun üzerine kurulmuş geçit gibi.

Dursak,nefes almaya kalksak kaçıp gidecek tüm düzen.Yıkılacak dakikalardan örülmüş köprüler..Koştur haydii,beklemiyor hayat seni..Koş koşabildiğin kadar hızlı..Yetişş..Düş peşine...Gelmiyor sana altın tepsilerde sahip olmak istediklerin,senin gidip alman gerek.O halde ne duruyorsun?Koş..Yetiş hayata..Kovala peşinden..Unutma,o beklemez asla seni..